Smešten na vrhu planine tridesetak kilometara od obale Jadranskog mora i u potpunosti okružen teritorijom Italije, San Marino je sa svojih šezdesetak kvadratnih kilometara površine jedna od najmanjih država na svetu.
Ali, to što cela ova država može da se obiđe uzduž i popreko za samo jedan dan ne znači i da tamo nema šta da se vidi.
Naprotiv, uprkos minijaturnim dimenzijama San Marino može da se pohvali veoma bogatim nasleđem i mnoštvom spomenika koji svedoče o neprekinutoj istoriji dugoj preko sedamnaest vekova, što ga čini i jednom od najstarijih država na svetu, a definitivno najstarijom svetskom republikom.
Prema legendi, osnivač San Marina je bio kamenorezac Marin (kasnije kanonizovan kao Sveti Marin), poreklom sa ostrva Rab, koji se kao hrišćanin krajem III veka sklonio pred Dioklecijanovim progonom u Rimini, gde se posvetio religiji.
Međutim, Marinov mir je trajao kratko jer je ubrzo počela da progoni neka poremećena žena, zbog čega je odlučio da se osami na vrhu obližnje planine Monte Titano. Tamo je podigao kapelu oko koje se uskoro okupila mala hrišćanska komuna, koja će vremenom prerasti u zasebnu državu.
Predanje datira ovo Marinovo svojevoljno izgnanstvo u 301. godinu, što se i danas zvanično smatra godinom osnivanja San Marina. Prvi pisani pomen o zajednici na vrhu planine Monte Titano potiče s početka VI veka, koja se već tada naziva "zemljom Svetog Marina" što će kasnije biti skraćeno u današnje ime države.
Od X veka San Marino je imao status slobodne opštine u okviru vojvodstva Spoleto, a od 1631. godine zvanično je priznat kao država od strane Vatikana. Priznanje je potvrdio i Napoleon 1792. godine.
Od X veka San Marino je imao status slobodne opštine u okviru vojvodstva Spoleto, a od 1631. godine zvanično je priznat kao država od strane Vatikana. Priznanje je potvrdio i Napoleon 1792. godine.
Prilikom ujedinjenja apeninskih državica u današnju Italiju u drugoj polovini XIX veka San Marino se izjasnio da želi da zadrži samostalnost, a u tome ih je podržao Garibaldi, u znak zahvalnosti što je tu našao utočište posle poraza od francuskih i austrijskih trupa 1849. godine.
Iako se San Marino u svojoj viševekovnoj istoriji trudio da očuva vojnu neutralnost (između ostalog i u oba svetska rata), tokom srednjeg veka nekoliko puta je bio meta osvajača, ali je uvek uspevao da se odbrani od njihovih napada.
Zahvaljujući strateški povoljnom položaju na vrhu planine, kao i sistemu od tri tvrđave koje su u svoje vreme predstavljale najviša dostignuća fortifikacione arhitekture, San Marino je zaslužio naslov neosvojivog grada i tako stekao uslove za spokojan prosperitet dolazećih pokolenja...
Danas je ovo jedna od država sa najvišim bruto dohotkom po glavi stanovnika na svetu, bez nacionalnog duga i poreza na dodatu vrednost, kao i jedina zemlja koja ima više registrovanih automobila nego stanovnika.
Danas je ovo jedna od država sa najvišim bruto dohotkom po glavi stanovnika na svetu, bez nacionalnog duga i poreza na dodatu vrednost, kao i jedina zemlja koja ima više registrovanih automobila nego stanovnika.
Najprofitabilnija privredna grana San Marina danas je turizam, a najveće turističke atrakcije ove države koncentrisane su u istorijskom jezgru njenog istoimenog glavnog grada. (Nasuprot uobičajenom mišljenju, San Marino nije grad-država već obuhvata čak desetak naselja.)
Najistaknutije i najposećenije znamenitosti su tri tvrđave sa visokim kulama na vrhu planine Monte Titano, koje čine izdaleka prepoznatljivu gradsku siluetu, kao i osnovu grba San Marina koji datira iz XIV veka.
Iako svaka od ovih tvrđava ima i zvanično i nezvanično ime, žitelji San Marina najčešće ih zovu jednostavno "prva", "druga" i "treća" kula, s obzirom na pravac pružanja i redosled izgradnje.
Guaita - prva kula |
Prva tvrđava je najistočnija, a ujedno i najveća i najstarija, i poznata je kao Castello della Guaita (što na lokalnom dijalektu znači "kula stražara") ili prosto La Rocca ("tvrđava" na italijanskom). Prvobitno je izgrađena u XI veku, a današnji izgled njenog kompleksa potiče uglavnom iz 1253. godine.
Unutrašnjost je uređena za posetioce, sa zidinama i središnjom kulom koja danas služi kao svojevrsni vidikovac, nekadašnjom tamnicom (sa očuvanim natpisima i crtežima koje su na njenim zidovima ostavljali zatvorenici), malom kapelom i zvonikom koji je u srednjem veku služio za dizanje uzbune i signal žiteljima grada da treba da se povuku unutar zidina, a danas zvoni samo u čast velikih državnih praznika.
Druga, središnja tvrđava takođe ima dva imena koja se pojednako koriste - Torre de la Fratta ("fratarska tvrđava") ili La Cesta ("korpa").
Izgrađena je sredinom XIII veka, a danas se u njoj nalazi muzejska postavka oružja i oklopa, sa preko 700 eksponata koji datiraju od srednjeg veka do kraja XIX veka.
Značajan deo zbirke čine samostreli, koji važe za nacionalno oružje San Marina.
Tradicija upotrebe samostrela u San Marinu datira iz XIII veka, a iako ova država danas nema redovnu vojsku još uvek ima zvaničan samostrelski korpus sačinjen od sedamdeset dobrovoljaca, koji svoje veštine prikazuju na redovnim turnirima koji se održavaju više puta godišnje i važe za izuzetnu turističku atrakciju.
Druga kula je smeštena na najvišem vrhu planine Monte Titano, na 749 metara nadmorske visine, ali se zvanično najviša tačka San Marina (ne računajući izgrađene kule i utvrđenja) nalazi se tik izvan njenih zidina, pored staze koja vodi ka trećoj kuli - jedan stenoviti odsek sa kamenim stolom sa klupama, koji po lepom vremenu predstavlja odličan vidikovac.
Sam vrh nema neko posebno obeležje, osim malog i teško uočljivog krsta isklesanog iz stene...
Nažalost, naša poseta je ostala obavijena velom magle, koja nam možda nije dozvolila čuvene poglede ka poljima Toskane na jugu i jadranske obale na severu, ali jeste omogućila jednako bajkovite pejzaže iznad oblaka...
Nekoliko stotina metara dalje prema zapadu nalazi se i treća kula, do koje vodi samo popločana staza kroz šumu.
Sama kula, zvaničnog naziva Torre al Montale ("planinska kula"), upravo je ono što joj ime kaže - jedna jedina kula na planinskoj uzvišici, izgrađena u prvoj polovini XIV veka.
Nije otvorena za turiste, a sudeći po arhitektonskom rešenju sa ulaznim vratima na visini od 7-8 metara iznad okolnog terena, bez stepenica ili trajnih merdevina, nije lako dostupna ni službama održavanja, a srednjovekovnim osvajačima sigurno je bila prava nerešiva zagonetka. Baš zato što unutrašnjost ove kule nije dostupna javnosti, organizovane ture obično je ni ne obilaze, što je šteta jer je vredi videti, makar i samo spolja.
Osim tri kule, praktično svaka zgrada u starom gradskom jezgru čini svojevrsan kulturno-istorijski spomenik, pa zato i ne čudi da je UNESCO uvrstio istorijski centar San Marina na listu svetske baštine.
Verovatno najpoznatiji objekat San Marina posle tri kule je Gradska palata (Palazzo Pubblico), građena između 1884. i 1894. godine u neogotskom maniru, koja danas predstavlja sedište najviših organa republike. Gradska palata je otvorena za posete samo u vreme kad nema zasedanja državnog vrha, ali je zanimljiva za turiste i kad je zatvorena, pre svega zbog ceremonijalne smene straže koja se odvija nekoliko puta u toku dana.
Gradska palata |
Inače, državno uređenje San Marina nije se bitnije menjalo još od XIII veka, kada su ustanovljeni generalni savet (skupština koju su isprva činili predstavnici uglednih gradskih porodica) i državni kongres (vlada sa najviše deset članova), koji kao tela postoje i danas.
Na čelu države se od 1253. godine nalaze dva predstavnika sa titulom kapetana regenta, koji zajedno i ravnopravno vrše izvršnu vlast, a biraju se obično iz redova suprotnih političkih partija, sa mandatom dužine šest meseci, nakon čijeg isteka nemaju pravo da se kandiduju za tu funkciju u naredne tri godine.
Funkcija kapetana regenta je javna funkcija sa najkraćim mandatom na svetu, ali i jednim od najstrožih "pravila igre": po isteku mandata kapetani regenti se pred posebnim sudom podvrgavaju javnoj oceni svog rada, a mogu i da budu kažnjeni ukoliko se utvrdi da su radili mimo zakona. Što se tiče demokratije, pravičnije od ovoga teško da može.
Funkcija kapetana regenta je javna funkcija sa najkraćim mandatom na svetu, ali i jednim od najstrožih "pravila igre": po isteku mandata kapetani regenti se pred posebnim sudom podvrgavaju javnoj oceni svog rada, a mogu i da budu kažnjeni ukoliko se utvrdi da su radili mimo zakona. Što se tiče demokratije, pravičnije od ovoga teško da može.
Glavni sakralni objekat u gradu je bazilika Svetog Marina (izgrađena 1836. godine u neoklasičnom stilu, na mestu nekadašnje crkve iz VII veka), u kojoj se navodno čuvaju relikvije osnivača države.
U San Marinu se nalazi i kapela Svete Ane, koja je jedinstvena u svetu po tome što objedinjuje tri glavne monoteističke religije. Jevreji su u San Marinu imali svoju zajednicu još od XV veka, a tokom II svetskog rata mala država je primila preko 100.000 jevrejskih i drugih izbeglica od italijanskog fašističkog režima, što je u to vreme bilo deset puta više od broja stanovnika San Marina.
Međutim, uprkos slobodama koje ovde imaju pripadnici svih religija, preko 95% stanovnika San Marina izjašnjavaju se kao katolici...
Turističku ponudu San Marina upotpunjava i desetak muzeja, među kojima i nekoliko vrlo neuobičajene tematike, kao što su Muzej zanimljivosti (sa neobičnim izumima i kuriozitetima iz celog sveta), Muzej srednjovekovne kriminologije i torture, Muzej vampira i noćnih stvorenja...
Za one koji su ipak ljubitelji klasičnih muzejskih postavki pravo mesto je Državni muzej (Museo di Stato), sa arheološkim i istorijskim zbirkama vezanim za San Marino i njegovu okolinu.
Kao i u većini razvijenih turističkih destinacija, ulaznice za muzeje i kulturno-istorijske spomenike San Marina povezane su u jedinstven sistem, tako da se mogu kupiti propusnice za samo jedan objekat (po ceni od 4,5€), dva objekta (6,5€) ili za sve objekte kulture u gradu (za 10,5€).
Za one koji na raspolaganju imaju vrlo malo vremena najisplativija je druga opcija, jer se s njom može ući u obe javno dostupne kule, a to je otprilike i vrhunac onoga što San Marino ima da ponudi posetiocima.
Propusnice su u obliku plastičnih kartica mogu se kasnije vratiti uz refundaciju 1,5€, ali i sačuvati kao suvenir.
Što se tiče ostalih suvenira, ponuda nije mnogo drugačija nego bilo gde u svetu, a najzastupljeniji su naravno magnetići za frižider, razglednice, privesci, keramičke i gipsane figurice...
Neobično, vrlo su rasprostranjene prodavnice replika vatrenog i hladnog oružja, a traže se i poštanske marke i apoeni sanmarinske lire, nekadašnje lokalne valute koju je zamenio evro.
Budući da u San Marinu ne postoji PDV, neki proizvodi su dosta jeftiniji nego drugde, pa Italijani često dolaze ovamo da bi kupovali parfeme, odeću i predmete od kože. Uprkos tome, ostale cene po prodavnicama ne razlikuju se mnogo od evropskog proseka...
Budući da je San Marino vrlo mala zemlja u potpunosti okružena jednom gastronomskom velesilom, ne bi trebalo očekivati neke jedinstvene specijalitete. Lokalna jela svode se na testenine, ribu i plodove obližnjeg Jadranskog mora, čorbe od povrća i mahunarki, razni sirevi...
Nacionalni specijalitet je torta Tre Monti ("tri planine", što simboliše tri vrha planine Monte Titano na kojoj se nalazi San Marino), koja se sastoji od tankih oblandi sa filom od čokolade i lešnika.
Od pića se najčešće nudi vino, ali su popularni i likeri.
Iako San Marino nije deo ni Evropske Unije ni Šengen zone, zahvaljujući potpuno otvorenim granicama ulazak u ovu državu omogućen je svima koji borave u Italiji.
Oni koji baš žele, mogu dobiti turističku vizu u pasošu u vidu markice sa pečatom, a ova simpatična uspomena izdaje se u centralnoj turističkoj kancelariji, po ceni od 5 €.
Baš zato što u San Marino može da uđe svako, trebalo bi bez previše razmišljanja posetiti ovu minijaturnu a drevnu državu, ako nam se ikad ukaže prilika. Posebno zato što je za obilazak onog najosnovnijeg i najatraktivnijeg što ova republika i njen glavni grad imaju da ponude posetiocima jedan dan sasvim dovoljan...
Veličanstveno !!! <3 <3 <3
ОдговориИзбриши