27. 10. 2014.

Sedamdeset godina slobode: zaboravljeni heroji Rume


Širom Srbije, ovih dana se na različite načine obeležava sedamdesetogodišnjica oslobođenja od okupacije u II svetskom ratu. Na današnji dan (27. oktobar) 1944. godine oslobođena je Ruma.

Nekada veliki praznik, dan oslobođenja se poslednjih godina obeležava skromno, gotovo potajno, u režiji šačice preživelih članova boračkih udruženja i minornih grupacija ultralevičarske orijentacije, dok se formacije dijametralno suprotnog političkog opredeljenja šepure kvinslinštvom i, što je još gore, favorizuju u javnosti.

Jesu li oslobodioci to zaslužili?


Promenom političke klime na prostorima nekadašnje SFRJ tokom devedesetih godina prošlog veka, partizanski pokret, tesno povezan sa komunističkom ideologijom i idejom jugoslovenstva, prećutno je proglašen nepoželjnim u javnim krugovima.

Paralelno sa skidanjem njegovih portreta sa zidova kancelarija i javnih objekata, ime maršala Tita koje su nosile ulice u svim naseljenim mestima od Vardara do Triglava proterano je iz našeg urbanizma, kao što je mali Joža proteran iz čitanki i dečijih igara.






Sedamdeset godina kasnije, deluje kao da se stidimo toga ko nas je oslobađao, a možda i što smo uopšte oslobođeni.

Ime nemačkog okupatora očigledno više ne sme da se pominje otvoreno, verovatno da se jedan od ključnih činilaca na našem evropskom putu ne bi našao uvređen svojom sopstvenom prošlošću, dok je - paradoksalno - u toj istoj Nemačkoj negiranje i prećutkivanje negativne uloge Nemaca u II svetskom ratu zabranjeno zakonom.






Skoro pa zvaničan stav da je Beograd oslobođen maltene bez ijednog ispaljenog metka, koji je važio poslednjih dvadesetak godina da bi se umanjila uloga oslobodilaca, sada je opet skrajnut u korist teorije o žestokim borbama, ali u kojima su, zahvaljujući udvoričkoj politici, ponovo glavni akteri Rusi ali su ovog puta partizani svedeni na nivo statista...

I dok se maršal Tolbuhin i general Ždanov ponovo pominju u istorijskim skaskama, stasavaju generacije koje ne znaju da su u centru Beograda ikad postojale ulice koje su nosile njihova imena.






Imena ulica sa prizvukom narodnooslobodilačke borbe još uvek opstaju po Sremu, koji je oduvek važio za jako partizansko uporište, ali više iz pragmatičnih razloga: naime, promena imena ulice je proces koji svakog stanovnika iste mnogo košta kroz promenu dokumenata i makar samo zato većina je za očuvanje starih imena, ukoliko se izmena može izbeći.

U Rumi još uvek postoje ulice Partizanska, Trg oslobođenja, kao i desetak ulica sa imenima narodnih heroja. Međutim, ostaje sramota svih rumskih posleratnih vlasti što su imena nekih heroja rodom iz ovog kraja danas praktično zaboravljena.







Podsećanja radi, na današnjoj teritoriji rumske opštine rođena su četiri narodna heroja.

Veljko Dugošević (1910-1941), čije ime danas nosi jedna značajna ulica u gradu i jedna osnovna škola, bio je učitelj i komandant požarevačkog partizanskog odreda, i jedan od prvih boraca odlikovanih Ordenom narodnog heroja (posthumno).

Po Stevanu Petroviću Briletu (1921 -1943), koji se istakao ludački smelim akcijama po fruškogorskim selima i okolini, ime nosi srednja poljoprivredna škola u Rumi i jedna ulica u njegovom rodnom selu Stejanovcima, doduše u obliku koji se valjda samo u Sremu smatra gramatički ispravnim - Brilova.

Ime Lazara Savatića Metalca (1914-1950), čuvenog partizanskog obaveštajca koji je i posle rata učestvovao u otkrivanju bivših saradnika okupatora (i u jednoj takvoj akciji zadobio ranu od čijih posledica će preminuti nekoliko godina kasnije), do sredine devedesetih nosio je samo radnički univerzitet u Rumi, danas bez posebnog imena.

Milan Ješić Ibra (1914-1986), komandant Sedme vojvođanske brigade i borac narodnooslobodilačke vojske koji je zvanično ispalio poslednji metak u II svetskom ratu, danas je verovatno zaboravljen čak i u rodnim Donjim Petrovcima, osim od rodbine...






U oslobođenju Rume nije učestvovao nijedan od narodnih heroja poreklom iz okoline Rume; Veljko Dugošević i Brile nisu ga doživeli, Lazar Savatić je u to vreme sa Šestom vojvođanskom udarnom brigadom delovao na području zapadnog Srema, dok je Milan Ješić sa Pedesetprvom vojvođanskom divizijom učestvovao u održavanju mostobrana na Dunavu kod Batine i Apatina, što će prerasti u Batinsku bitku par nedelja kasnije.

Ipak, borbe za oslobođenje Rume i Srema uopšte bile su specifične po tome što je u njima učestvovao veliki broj boraca rodom upravo iz ovih krajeva.

Oslobođenjem Rume komandovao je Marko Peričin Kamenjar (1912-1982), rodom iz Grgurevaca, pod čijim vođstvom se Šesnaesta vojvođanska divizija istakla u borbama u istočnoj Bosni (oslobođenje Bijeljine i Zvornika) i zapadnoj Srbiji (oslobođenje Loznice i Banje Koviljače, borbe na Tari, Medvedniku i Povlenu). Neposredno pre oslobođenja Rume Šesnaesta divizija učestvovala je i u oslobođenju Beograda, a posle Rume oslobodila je i Sremsku Mitrovicu i još nekoliko fruškogorskih sela, nakon čega je preko Novog Sada, Sombora, Slavonije i Podravine stigla čak do Slovenije i južne Austrije, gde je dočekala kraj rata. 




Značajna ličnost borbi za oslobođenje Rume (objektivno, ali ne i bez ličnog ponosa autora) bio je i Sima Mirković (1919-1991, u literaturi zabeležen i pod pseudonimom Milan Mirković), komandant bataljona Pete vojvođanske udarne brigade u sastavu Šesnaeste vojvođanske divizije. 

Višestruko odlikovan, između ostalog Ordenom partizanske zvezde, Ordenom zasluga za narod, Ordenom narodne armije i Ordenom za hrabrost, mada ne i Ordenom narodnog heroja, danas je u javnosti potpuno zaboravljen. Ipak, verovatno najpoznatija fotografija vezana za oslobođenje Rume prikazuje komandanta Mirkovića kako vrši smotru boraca u samom centru tek oslobođenog grada.






Iako ih danas možda guramo u zapećak, neko će jednog dana morati da se seti svih onih heroja koji su u oktobru 1944. godine oslobađali Jugoslaviju od okupatora, kao i onih koji su dali svoje živote u bitkama koje su prethodile oslobođenju. Isto kao što se danas, sto godina kasnije, sećamo Momčila Gavrića i Milunke Savić nakon mnogo godina zaborava.

Do tada će ostati pitanje, da li zaista prvo moramo da ih zaboravimo da bismo ih se setili?



Napomena autora teksta:

Crno-bele fotografije u ovom tekstu predstavljaju autentične dokumente oslobođenja Rume 27. oktobra 1944. godine. Prve dve fotografije dobio sam pre nekoliko godina ljubaznošću gospođe Milene Kojić i gospodina Petra Dimitrijevića iz Turističke organizacije opštine Ruma, i ovo je po mom saznanju prvo njihovo objavljivanje na internetu; ostale fotografije su se ranije pojavljivale na različitim sajtovima i društvenim mrežama, ali nikad do sada sve na jednom mestu.

Autor većine fotografija je rumski fotograf Josip Burnać, ali autorstvo nad svakom pojedinačnom fotografijom danas je jako teško utvrditi budući su njihovim umnožavanjem i deljenjem izgubljeni originalni izvori. Ukoliko ipak neko pouzdano zna imena autora nekih od ovih fotografija, bio bih više nego zahvalan na tim informacijama.



1 коментар:

  1. Rumi srećan praznik - 40 godina od oslobođenja, nepomenutim herojima hvala i slava u ime potomaka oslobođenih. To što se svi bivši brišu gumicom samo je dokaz da i sadašnje čeka isto, pogotovo zato što su porobljivači a ne oslobodioci, što su šta god da su ali heroji nisu, niti će ikada biti. istorija je čudo : uvek, kao voda, nešto nosi...

    ОдговориИзбриши